6 najważniejszych informacji o układzie powięziowym:

1. System powięziowy pełni funkcję  pośredniczącą pomiędzy mięśniem a kością. Powięź daje większą stabilność niż mięsień a jednocześnie większą mobilność niż kość.
2. Tkanka  powięziowa jest obecna w każdej części naszego ciała. Każda komórka naszego ciała osłonięta jest tkanką powięziową. Gdyby udało nam się pozbyć wszystkiego co otacza system powięziowy to w końcowym rezultacie otrzymalibyśmy idealne odzwierciedlenie  naszego organizmu lecz bez zawartości.
3. Dr Robert Schleip (Uni Ulm) udowodnił w badaniach z 2006 roku, że system powięziowy posiada kurczliwe elementy. Stała ekspozycja na faktor stresu poprzez  autonomiczny system nerwowy prowadzi do podwyższenia tonusu powięziowego co w rezultacie końcowym odczuwamy jako usztywnienia i napięcia.
4. Powięzi zaliczamy do grupy narządów zmysłu. Posiadają one więcej włókien nerwowych niż skóra lub oczy i dlatego uszkodzenia i zaburzenia tej tkanki powodują odczucie bólu.
5. Poprzez łańcuchy powięziowe napięcia przenoszone są na całe ciało. Jest to fizjologiczny mechanizm rozkładania występujących w naszym ciele sił w taki sposób by nie kumulowały się w jednym miejscu. Patologiczny efekt tego mechanizmu to: ograniczenia występujące w jednej części ciała mogą manifestować się jako napięcia w oddalonym regionie naszego organizmu.
6. Powięzi wspierają muskulaturę w trakcie skurczu mięśniowego. Utrzymują mięsień w swojej formie oraz dają opór potrzebny w tworzeniu siły mięśniowej. Poprzez wstępne rozciągnięcie powięź magazynuje  energię kinetyczną do której rozładowania wraz aktywnością mięśnia  dochodzi w trakcie zamierzonego ruchu. (np. oszczepnik).

6 typowych zburzeń układu powięziowego

Stephen Typaldos D.O. odkrył 6 różnych zaburzeń odnoszących się do układu powięziowego aparatu ruchu:

1. Taśma spustowa
2. Dystorsja continuum
   
3. Przepuklina punktu spustowego
4. Dystorsja cylindryczna
5. Dystorsja fałd
   
6. Fiksacja tektoniczna

Więcej na ten temat

Czym jest taśma spustowa ?

W wyniku urazu może dojść do skręcenia lub rozszczepienia warstwy powięziowej co z kolei prowadzi do ograniczenia zakresu ruchu i bólu. Włókna układu powięziowego są tak ułożone by mogły optymalnie przenosić oddziałujące na nie siły.

Jeżeli na włókna zacznie oddziaływać siła kosząca, może ona doprowadzić do rozwarstwienia powięzi. Takie uszkodzenie nazywane jest w modelu FDM taśmą spustową.

Pacjenci opisują ciągnący, pieczący ból który zaznaczają na powierzchni ciała opuszkami palców wzdłuż linii manifestacji bólu. Objawy kliniczne to ograniczenie zakresu ruchu powstałe w wyniku skrócenia taśmy spustowej, utrata siły jak też ograniczona stabilność i  koordynacja.

Terapia polega na odkręceniu skręconej lub ściśnięciu rozszczepionej powięzi. Wykonuje się to za pomocą kciuka terapeuty, który bardzo mocno i dokładnie przesuwany jest wzdłuż wyznaczonej przez pacjenta linii. Po zamknięciu lub odkręceniu taśmy spustowej powięź odzyskuje w pełni swoją wydolność.

Dzięki metodzie FDM obraz pacjenta chronicznego  zmienia całkowicie swoje oblicze. Dotychczas byli spostrzegani jako pacjenci „nieuleczalni”. Model FDM postrzega ból chroniczny w sposób całkiem odmienny. Przy chronicznym bólu dochodzi do sklejenia rozszczepionej taśmy spustowej za pomocą crosslinks (mostki kolagenowe).

W wyniku zazwyczaj przesadnego unieruchamiania i oszczędzania kontuzjowanej powięzi powstają Crosslinks gojące uszkodzoną tkankę ale również warstwy powięziowe o niejedno imiennym wektorze przesuwalności. Ten proces prowadzi  do nasilania się bólu i ograniczenia zakresów ruchu.

Poprzez ukierunkowaną terapię techniką taśmy spustowej doprowadzamy wstępnie do rozluźnienia adhezji (patologicznych zrostów), co może prowadzić do pojawienia się krwiaków i nasilenia się objawów bólowych. Te typowe objawy potwierdzają jedynie porządny  proces przebudowy tkankowej ze stanu chronicznego w stan ostry. Stan ostry taśmy spustowej pozwala nam przy zastosowaniu kolejnych dwóch tych samych jednostek terapeutycznych  do jej zamknięcia a tym samym do całkowitej redukcji bólu.
Po zabiegu pacjent jest proszony o wykonanie testów kontrolujących zakresy ruchu i odczuwalność bólu.